Życie codzienne
Zwierzę porusza się po swoim terytorium od norki głównej do zapasowej oraz między miejscem zabawy a rejonem gdzie się posila. Wydeptuje przy tym sieć wąskich ścieżynek wsród roślinności górskiej. Rozkład wszystkich norek jest znany każdemu świstakowi kolonii. Żaden świstak nie zawaha się skorzystać z norki innej rodziny lub czyjejś norki zapasowej w razie zagrożenia życia. Potem oczywiście zwierzę wraca do siebie. Kopanie jest prawdziwa pasją świstaków. Na ich terytoriach można znaleźć wiele różnego rodzaju dziur, rozpoczętych i nigdy nie skończonych norek oraz zapadniętych korytarzy. Sposobem porozumiewania się świstaków jest gwizd. Dźwięk ten wydawany nie tylko w sytuacjach zagrożenia (lisy, orły, człowiek), ale również podczas zabawy. Naliczono 959 wydawanych przez to samo zwierzę w ciągu 32 minut! Chyba najbardziej obawiają się ataku z powietrza ponieważ, kiedy któryś z świastaków zobaczy orła wydaje krótki przenikliwy świst i wszystkie zmykają do norek. Na widok czworonoga lub człowieka wydają inny dźwięk, który nie powoduje paniki w stadzie. Świstaki gromadzą się w celu sprawdzenia co było powodem alarmu a potem ewentualnie uciekają. Sam byłem świadkiem, kiedy świstaki na mój widok (przy czym zachowywałem się bardzo spokojnie i cicho, nie robiłem żadnych gwałtownych ruchów) nie wydawały żadnego świstu, jedynie przykicały powoli w okolice swoich norek i z uwaga obserwowały moje poczynania. Świstak spędza w swojej norce ok. 80% czasu. Pozostały czas wykorzystuje na jedzenie, wyczekiwanie w pozycji czuwania (siedzi wyprostowany na zadzie) lub zabawy (głównie młode osobniki). Może również wygrzewać się na słońcu z wyciągniętymi wzdłuż tułowia łapkami. Dzięki bystrości swoich zmysłów świstak potafi doskonale unikać niebezpieczeństw i dożyć nawet wieku 20 lat.